Historia 1

Henry David Thoreau


Historia 1

Pomysł na tego bloga chodził mi już po głowie od jakiegoś czasu, ale nie mogłem się zdecydować. Czy chcę w to wchodzić publicznie? Czy w ogóle mam do powiedzenia coś odkrywczego? Czy moja wiedza nie jest zbyt powierzchowna? Na ile moje przemyślenia i odczucia są autentyczne, a na ile są odpryskiem młodzieńczego buntu, odpowiednikiem czerwonego porsche, kryzysu wieku średniego?

W końcu jednak przełamałem się. Po pierwsze temat anarchizmu przenika sporą część mojego życia. Czytam, myślę, oglądam filmy, wściekam się, zaciskam pięści i zastanawiam się co mogę zrobić. Nie jako część jakiejś organizacji, ruchu, systemu, ale po prostu ja, jako ja – niezależna jednostka. Osoba, która doświadcza, myśli, czuje i może podzielić się czymś. Dołożyć swoją cegłę do wolnościowej idei.

Teraz (2009 rok) mam 33 lata. Za dwa miesiące będzie już 34. Leci ten czas jak cholera. Moja przygoda z anarchizmem zaczęła się gdzieś około 1992, może 1991. Pierwszy bunt, punkowanie, Dezerter, glany, agrafki, koncerty, zachłyśnięcie się czymś nowym, rewolucyjnym. Nie pierwszy i nie ostatni pryszczaty rycerz. Wspominam to z łezką w oku, choć czasami jeżą mi się włosy na głowie, kiedy przypomnę sobie woreczek z butaprenem, czy zadymy ze skinheadami. Naprawdę było aż tak? Brr:)



Później, w 1996 poszedłem w ślady Smalca. Legendarny wokalista zespołu Ga-Ga został „krysznowcem”. Nie planowałem, ale jakoś samo się stało – w lecie, na Woodstocku przyłączyłem się do Hare Kryszna. Tutaj muszę powiedzieć o ważnej rzeczy – nie jestem klasycznym anarchistą – ateistą. Kilka lat w hinduskim aśramie, spędzonych na studiowaniu starożytnych ksiąg i próbach przebicia się poza materialne granice zostawiło na mnie głęboki ślad. Choć odpychają mnie idee zorganizowanej, zinstytucjonalizowanej religii, jaką np. prezentuje kościół katolicki, to w głębi serca jestem teistą, spirytualistą i transcendentalistą. Wiele razy słyszałem od kolegów-anarchistów, że religia w każdej formie niewolą i tchórzostwem. Choć widzę skąd bierze się ta idea, to osobiście nie zgadzam się. Wierzę, że niezależne, racjonalne i oparte na wewnętrznej odwadze i spójności poszukiwanie transcendentalnego sensu życia, jest ważną częścią mojego dążenia do wolności. Nigdy, w żadnym momencie życia nie czułem, że moja wiara w duchowość ogranicza mnie. Jestem wewnętrznie przekonany, że istnieje transcendentalny, duchowy świat, który jest naszym domem.



Nie uważam, że religia (w rozumieniu duchowego życia, a nie jako zorganizowany aparat kontroli) stoi w sprzeczności z libertarianizmem. Jeśli trochę wgłębimy się w temat, znajdziemy wielu anarchistycznych myślicieli, którzy nie odrzucili duchowości. Tołstoj, czy mój ulubiony anarchista, Henry David Thoreau.

Skoro to rozjaśniłem (domyślam się, że w tym momencie pożegna się ze mną spora część przypadkowych gości, których google skieruje na słowa „anarchia”, „libertarianizm”, „Rewolucja Hiszpańska”, „terroryzm państwowy”), chciałbym napisać trochę o ostatnim okresie życia, w którym postanowiłem pogłębić swoją wiedzę w temacie, jak to się zaczęło, co robię teraz i co planuję w przyszłości.

To na razie tyle. Z doświadczenia wiem, że nikt nie czyta postów dłuższych niż ten, więc reszta w następnym wpisie. Pozdrawiam wszystkich – starych i młodych anarchistów, laików, przypadkowych gości i znajomych z „garści-drobnych”.

c.d.n.