Historia 2

George Orwell

Historia 2

„Przyjechałem do Hiszpanii z zamiarem pisania artykułów do gazety, tymczasem prawie natychmiast wstąpiłem do milicji, ponieważ w tamtych dniach i tamtej atmosferze wydawało się to jedyną rozsądną rzeczą, jaką można było zrobić. Anarchiści sprawowali faktyczną kontrolę nad Katalonią, a rewolucja była w rozkwicie. (...)

Poza tym wszystkim wyczuwało się coś ze złowieszczej atmosfery wojny. Miasto przybrało posępny, niechlujny wygląd, drogi i budynki znajdowały się w fatalnym stanie, ulice były skąpo oświetlone w obawie przed nalotami, sklepy w większości nędzne i niemal puste (...).

Mimo to ludzie, jak się zdawało, byli wciąż zadowoleni i pełni nadziei. Uporano się z bezrobociem, a koszty utrzymania były nadal niezwykle niskie: żyjących w głębokiej nędzy prawie się nie dostrzegało, żebracy zniknęli, z wyjątkiem Cyganów. Nade wszystko istniała wiara w rewolucję i w przyszłość, poczucie wartkiego nadciągania ery równości i wolności. Ludzie usiłowali zachowywać się prawdziwie po ludzku, a nie jak koła zębate w kapitalistycznej maszynie.”

George Orwell „Hołd dla Katalonii”

*********



W marcu, 2009, pozwoliłem sobie na małe szaleństwo i nie przejmując się wydanym groszem, pojechałem na tydzień do Granady. Byłem tam już wcześniej, na wiosnę 2004 i pamiętając atmosferę, jakiej udało mi się tam doświadczyć, stwierdziłem, że przyda mi się takie „oczyszczenie”. Przez osiem dni szwendałem się samotnie po uliczkach Granady, sypiałem w tanich hotelikach, chodziłem do barów posłuchać flamenco, zapuszczałem się w malownicze dzielnice, pełne Cyganów i handlarzy haszyszem, prowadziłem długie rozmowy z podróżnikami i miejscowymi. Jednym słowem odżyłem po bezbarwnej Anglii.

Siedząc któregoś dnia pod Alhambrą, obserwując kolorowy tłum, dumnych, śniadych Andaluzyjczyków, wyobraziłem sobie tych ludzi kilkadziesiąt lat wcześniej, w czasie wojny domowej, w której zginęło około pół miliona osób. Nie mogłem jednak powyobrażać sobie zbyt wiele, z tego prostego powodu, że zbyt wiele nie wiedziałem.

Po powrocie do Anglii postanowiłem wgłębić się w temat. Zakupiłem sporo książek o historii Hiszpanii, szczególnie o latach Republiki i wojny domowej (1931-1939). No i wsiąkłem. Z wypiekami na twarzy zacząłem odkrywać szczegóły konfliktu pomiędzy Frontem Nacjonalistycznym składającym się z różnego rodzaju ugrupowań prawicowych (prowadzonych przez armię i faszystowską Falangę), a Frontem Popularnym – centrolewicy, socjalistów, komunistów i anarchistów.

Do tematu Hiszpańskiej Wojny Domowej jeszcze nieraz wrócę, dlatego na razie to zostawię.
W trakcie studiowania dowiedziałem się więcej o hiszpańskich anarchistach i anarchistycznej rewolucji, która miała miejsce na początku wojny. W żadnym kraju i w żadnym innym punkcie historii rewolucja anarchistyczna nie zagroziła Państwu tak bardzo, jak wtedy, w Hiszpanii. Okazało się, że anarchistyczne społeczności mają praktyczne podstawy do istnienia i w rzeczywistości funkcjonują bardzo dobrze, błyskawicznie znajdując sposób na wyjście z problemów, ewoluują, mają potencjał sprawnego dostosowywania się do zmian i wyzwań. „Małe jest piękne”. Lata 1936-37 pokazały moc i elastyczność decentralizacji i samozarządzających się społeczności, czego nigdy przedtem nie udało się zaobserwować na taką skalę. Ten temat też rozwinę bardziej. Mam trochę materiałów, które po przetłumaczeniu z chęcią tutaj zamieszczę.

Chciałbym, żeby ludzie nie bali się podejmować tutaj dyskusji, rzucać wątpliwości, czy nawet przyatakować znienacka (tylko bez „mięcha”:).